Hozan Diyar ile Hozan Şemdin’in yıllar önce aynı sahnede yaptıkları karşılıklı performans, bu topraklarda müziklerin birbirine nasıl karıştığını güçlü biçimde gösteriyor. Diyar’ın seslendirdiği bazı Türkçe eserlerin hemen ardından Şemdin’in aynı melodilerin Kürtçe versiyonlarını söylemesi, ortak hafızamızdaki kültürel alışverişin ne kadar eski ve köklü olduğuna dair çarpıcı bir örnek sunuyor.
Bu sahneler, uzun süredir dile getirilen bir gerçeği yeniden görünür kıldı. Birçok Kürtçe şarkının zaman içinde Türkçeye çevrilerek orijinalinin Türkçeymiş gibi aktarılması, kültürel hafızanın nasıl aşındırıldığını açıkça ortaya koyuyor. Bu mesele yalnızca müzikle sınırlı değil; dilin, anlatının ve kolektif hafızanın yerinden edilmesine dair daha geniş bir tartışmanın parçası.
Bugün yeniden gündeme gelmesinin nedeni de tam olarak bu: Görmezden gelindikçe kaybolmayan, aksine bastırıldıkça daha belirgin hâle gelen bir hakikatle yüz yüzeyiz. Bu eski sahne kaydı, hem geçmişin mirasını hatırlatıyor hem de kültürel hafızanın korunması üzerine süren tartışmaları derinleştiriyor.